Bu resme bakarken yazdiklarim
3-4 gündür desktopta resim ve bugün birdenbire bunları düşündüm.Oğluşum zorlu bir yolu aşarken benim iki elimle ona destek vermem bir yandan da gözümle bastığı yeri kontrol ederek.
Ve Arca’ nın yüzündeki gülümseme , içinde bulunduğu mutluluk ....Yazabilen biri olsaydım belki sayfalarca yazardım şimdi.
Her zaman böyle yanında olabilecek miyim diye geçti içimden.
Her zaman bu yüzündeki gülümseme sürecek mi?
Artık benim yanında olmamamın onu daha da mutlu edeceği zamanlar da gelecek (mi?).
Artık kendi başına olduğunda yine böyle mutlu ve gülümseme ile aşabilecek mi engelleri,Böyle olması için ben ne yapmalıyım, nasıl bir anne olmalıyım ?
Çok fazla sorgulayacak bir şey yok aslında ,olduğum gibi olmam yeterli dedim kendime.....Olduğum gibi olmak,Tüm rollerimle , tüm gerçekliğimle kendim olmak.Yani nasıl diyeyim..
Mutluysam mutluyumdur , değilsem değil gibi.
İstiyorsam ben istiyorumdur gibi.
Hala bazı şeyler beni ağlatabiliyorsa utanmadan, çekinmeden , saklanmadan ağlayabilirim gibi.
Kalıpların ardına saklanmak yerine iç huzurumu sağlayabilmek gibi.
Gülmek , içinden geldiği için gülmek kahkahalara boğulmak gibi.
Birisini öper gibi yanak tokuşturmak değil , istiyorsam gerçekten sarılıp öpmek,istemiyorsam belki elini bile sıkmamak gibi.
Hayır diyebilmek gibi.
Evet diyebilmek gibi.
Bilmiyorum kararsizim diyebilmek gibi.
Seni seviyorum diyebilmek gibi.
Senden nefret ediyorum diyebilmek gibi.
Böyle düşünüyorum çünkü diyebilmek gibi.
Bunu yaptım çünkü diyebilmek gibi.
Böyle hissediyorum diyebilmek gibi.
Ben gidiyorum hoşçakal diyebilmek gibi.
Ben kalacagim diyebilmek gibi.
Kendine iyi bak derken laf değil gerçekten seni yine böyle mutlu,iyi görmek istiyorum demek bunu gözlerine bakarak söyleyebilmek gibi.
Kötü sesine rağmen sevdiğin şarkıyı bağıra çağıra söyleyebilmek gibi.
Hata yaptım diyebilmek gibi.
Keşke diyebilmek gibi.
İşte böyle bir şeyler.....
Filiz 04 08 2006.
